Sur

No enlace de abaixo pódense ver instantáneas de distintas guerras, pero o horror sempre é o mesmo. 

Nesta foto que subo aquí, vemos o horror do Sur, un horror auspiciado por un Norte que vende armas en vez vida, sempre amosando unha soberbia tremenda ante a desesperación de outros Seres Humanos. 

Quen non sairía en busca dun mundo mellor! 

Este é un Sur nada complacente do que me fago eco no poema "El Sur" do meu poemario "En mares de coherencia."...

El Sur... es duro

muy duro... es el Sur.

Los cuatro jinetes cabalgan veloces

trabajan duro... muy duro... en el Sur.

...

Murmullos del viento dicen:

no viajes a la maldad... no abandones tu patria...

(Estracto do poema El Sur)

http://xlsemanal.finanzas.com/web/articulo_galeria1.php?id=69281&id_edicion=6367&id_foto=25712&foto_pedida=0

O Sur

http://xlsemanal.finanzas.com/web/articulo_galeria1.php?id=69281&id_edicion=6367&id_foto=25712&foto_pedida=0

Este é un Sur fero, duro, case inhumano; pero éo por culpa dun Norte máis inhumano, se cabe, que lles vende armas e non precisamente contra a pobreza.

Os lobos

Os lobos andaban ceibes... éranche moi perigosos

paladeaban os años... e nin deixaban os ósos 

agora... sonche máis finos... e teñen outros costumes
devoran terras fermosas... sen importarlles os homes

os  lobos son sanguinarios... os lobos... son perigosos.

Extracto do poema "Os Lobos" do poemario "En mares de coherencia"

Revolución

Canta falla nos fas,

canto te boto de menos
cando deixarei de queixar,
cando perderei... este medo 

sen ti... perdemos o norte, 

deixamos de ser

paparanos a morte

perderemos o tren
sen ti... non respiran os nenos
non somos ninguén
perderemos o nome

sen ti... non se enxendra vida

¿Que nos ha suceder?

sen ti... sen ti... canto tempo

sen ti... revolución.


En mares de coherencia. 2010

Libertad

Desde el remoto albor...eres la más soñada

eres la más cantada...eres del trovador.

Eres la deseada...pero hay que ganarte a pulso...

eres del luchador.

Eres una...eres tú...eres todas

si tu no eres...tristes son las personas.

Sin pan me alimento

sin aire respiro

sin ti...no me siento

sin ti... yo deliro.

Por ti... peleó el esclavo
luciéndote de bandera

aunque seas mi quimera

yo al Imperio ataco

así murió Espartaco

un día de primavera.

En tu ausencia... el alma muere

al poder eres ingrata

por ti se muere... por ti se mata.

El pobre no te conoce

el que te mata te nombra

del hambre es aliado

pues tu poder le asombra.

No eres sin lealtad... por eso, el opresor te ignora

por eso, mi ser implora

bendita seas... libertad.

"En mares de coherencia". Antón Borrazás, 2010.

Artaigo

Antón Borrazás

É a beleza finada pola cheminea de cuspe noxento...
que me abre en arcadas.

É a beleza estragada... polo ferro da entena,
cal frecha cravada no cumio do monte,
no entrante da terra... naquela mar brava.

E voa no ar... o espírito de Artaigo
doente co mal do home moderno.

O que estes fixeron...feríndome os eidos
con artes do demo...
fixen mal en morrer... debín ser eterno.

Que fillos deixei !
que semente ruín ! gardaba acó dentro...
acó...dentro de min;
e... non sei que facer !
Se voltar ó meu sono
ou ferilos a todos... con chispas de lume...
raios e tronos;
para que saiban da dor
e que sintan a mágoa
ó estragar a beleza...e manchar as areas de praia tan brava.

O que estes fixeron feríndome os eidos !
hei de ir ó inferno... e coller mala idea
e vortar a esta terra... e matalos a peidos.
Saberán, pois, de min... xa darei escarmento !
hei de durmir outro sono...cecais mar adentro,
sen que saiban da trama que lles hei argallar
que pensen que estou pescando no mar,
que sigan co mal do home moderno.

Pero... hei de voltar... xa darei escarmento !

E voa no ar...o espírito de Artaigo
remoendo amolado
e soprándolle ó vento.

Xa darei escarmento !... xa darei escarmento.


Poema do libro "En mares de coherencia" baseado no mito do fillo de Breogán, Artaigo.

http://www.facebook.com/profile.php?id=100002336903673 

presentación

Son Antón Borrazás, nacín na aldea de Loureda, Arteixo aló polo ano 54. As primeiras lembranzas de pureza visual, de olores e sabores que marcaron a miña infancia están no medio natural, que lembro en perfecta harmonía ca trinidade: Natureza, as labores do campo e o Ser Humano.

A pequena migración cos meus pais á vila da Coruña aló polos anos 60 do s.XX supuxo un quebranto nesa harmonía... pero na vila tamén comecei a miña formación, acadando o bacharelato. Uns anos nos que a nosa lingua, a lingua dun neno labrego galego falante era motivo de burla... pero adapteime, aprendín, como moitos outros nenos.

Logo a vida profisional foi como axente comercial ata que anos despois dirixín a miña propia empresa... pero esa é outra historia a que me había levar uns cantos anos despois de volta á aldea que me viu nacer, rodeado da natureza coidando as miñas ovellas e cabras, as galiñas... fun "parindo" poemas baixo os carballos, aqueles que o meu bisavó plantara moitos anos antes, agora cobíxannos a nós.

Hai algo que levo moi mal entre as redondas paredes que é este noso planeta: é a falta de xustiza.

Na miña poesía atoparás vivenzas cotiás e o meu sentir da vida.

Espero que chegues a gozar delas.